اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 31 |
| تعداد شماره‌ها | 710 |
| تعداد مقالات | 6,925 |
| تعداد مشاهده مقاله | 11,392,248 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 7,763,568 |
ارزیابی جای پای اکولوژیکی برای دستیابی به حمل و نقل سبز شهری با معرفی استراتژی ASI مورد شناسی: شهر ساری | ||
| جغرافیا و آمایش شهری منطقه‌ای | ||
| مقاله 5، دوره 7، شماره 22، فروردین 1396، صفحه 21-40 اصل مقاله (1.16 M) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22111/gaij.2017.2994 | ||
| نویسندگان | ||
| معصومه براری* 1؛ دکتر محمد‌تقی رضویان2؛ دکتر جمیله توکلی‌نیا3 | ||
| 1دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری دانشگاه شهید بهشتی | ||
| 2استاد جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، دانشگاه شهید بهشتی، تهران | ||
| 3دانشیار جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، دانشگاه شهید بهشتی، تهران | ||
| چکیده | ||
| رشد روز‌افزون جمعیت شهر ساری و در‌پی آن ازدیاد تعداد وسایل نقلیۀ درون شهری، مشکل حمل و نقل و ترافیک را به یکی از اصلی‌ترین مشکلات و متعاقباً انواع پیامدهای زیست‌محیطی و اجتماعی و در‌نهایت، تهدید سلامتی و آسایش شهروندان تبدیل کرده است. تحقیق حاضر با هدف بررسی روند پایداری وسایل حمل و نقل و عوامل تأثیرگذار برحمل و نقل پایدار، کاربردی و روش مورد استفاده توصیفی- تحلیلی است. برای جمع‌آوری اطلاعات از مطالعات کتابخانه‌ای، اسنادی- آماری و میدانی استفاده شده است. برای تجزیه‌وتحلیل یافته‌ها، ابتدا با روش جای پای اکولوژیکی (EFA)، روند پایداری وسایل حمل و نقل شهر ساری در سال 1394 مورد ارزیابی قرار گرفته و نتایج حاصل با استاندارد جهانی مورد مقایسه و در ادامه برای وزن‌دهی عوامل تأثیرگذار بر حمل و نقل پایدار که مربوط به استراتژی ASI می‌باشد، از مدل تاپسیس استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که در شهر ساری مینی‌بوس، بیشترین میزان جای پای بوم‌شناختی را با (00048/0) هکتار به خود اختصاص داده و کمترین مقدار نیز مربوط به اتوبوس با جای پای بوم‌شناختی (000027/0) هکتار است. مقایسۀ میزان جای پای وسایل حمل و نقل شهری با مقادیر استاندارد نیز حاکی از آن است که به جز اتوبوس، سایر شیوه‌های حمل و نقلی شهر ساری از میزان جای پای بیشتری نسبت به استاندارد جهانی (2011) برخوردارند. همچنین، عوامل تأثیرگذار بر حمل و نقل پایدار شهر ساری بر‌اساس آراء متخصصان و مدل تاپسیس، منعکس‌کنندۀ این مطلب است که قراردادن حمل و نقل غیر‌موتوری در رأس طرح‌های جامع حمل و نقل، اختصاص بیشتر ظرفیت خیابان‌ها به انواع سیستم حمل و نقل پاک و همگانی و تشویق افراد به انجام سفرهای ضروری با حمل و نقل همگانی، به‌ترتیب با کسب امتیازهای (724/0)، (654/0) و (624/0) بیشترین نقش را در حمل و نقل سبز شهر ساری داشته‌اند. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| ارزیابی؛ جای پای اکولوژیکی؛ حمل و نقل سبز؛ استراتژی ASI؛ شهر ساری | ||
| مراجع | ||
|
استادی‌جعفری، مهدی؛ رصافی، امیر‌عباس ( 1391). الگوی زیست‌محیطی برنامه‌ریزی حمل و نقل شهری با استفاده از مدل‌های سیستم پویایی. مجلۀ علوم و تکنولوژی محیط زیست. دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران، دورۀ چهاردهم. شمارۀ سه. صص 28-11. تیموری، ایرج (1393). رد‌پای اکولوژیکی گاز دی‌اکسید‌کربن سوخت‌های فسیلی شهر شیراز. فصلنامه تحقیقات جغرافیایی. دانشگاه اصفهان، سال 29 (1). شمارۀ پیاپی 112. صص 204-193. حبیبی، کیومرث؛ رحیمی‌کاکه‌چوب، آرمان؛ عبدی، محمد‌حامد (1392). ارزیابی جای پای بوم‌شناختی وسایل حمل و نقل شهری، رویکردی نوین به منظور برنامه ریزی حمل و نقل پایدار (نمونۀ موردی: شهر ارومیه). فصلنامه علمی-پژوهشی آمایش جغرافیایی فضا. سال دوم (5). دانشگاه گلستان، صص116-99. خاکساری، علی؛ آتشبار، امیرحسین (1391). حمل و نقل پایدار و سیاست‌هایی برای رسیدن به آن. یازدهمین کنفرانس مهندسی حمل و نقل و ترافیک ایران. تهران. سازمان حمل و نقل و ترافیک تهران. معاونت حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران. رهنما، محمد‌رحیم؛ عبادی‌نیا، فهیمه (1393). تحلیل پایداری حمل و نقل شهر مشهد با استفاده از روش جای پای بوم‌شناختی. مجله علمی پژوهشی جغرافیا و مخاطرات محیطی. دانشگاه فردوسی مشهد (11). شماره 3، صص 105-93. زیاری، کرامت‌الله (1389). برنامه‌ریزی شهرهای جدید. تهران: انتشارات سمت. سازمان حمل و نقل و ترافیک شهر ساری (1394). سالنامۀ آماری استان مازندران (1391). معاونت امور اقتصادی و برنامه‌ریزی استان مازندران. سرایی، محمد حسین؛ زراعی فرشاد ، عبدالحمید(1390). بررسی پایداری منابع بوم‌شناختی با استفاده از شاخص بوم‌شناسی: مورد ایران. مجله علمی پژوهشی جغرافیا و برنامه‌ریزی محیطی. دانشگاه اصفهان، سال 22 (41). صص 106-97. فریادی، شهرزاد؛ صمد‌پور، پریماه (1389). تعیین تناسب بهینۀ استفاده از انواع شیوه‌های حمل و نقل با هدف کاهش جای پای اکولوژیک در شهر تهران. مجلۀ علمی- پژوهشی محیط‌شناسی دانشگاه تهران. سال 36 (54). صص 108-97. قرخلو، مهدی؛ حاتمی‌نژاد، حسین؛ باغوند، اکبر؛ باوه، مصطفی (1392). ارزیابی پایداری توسعۀ شهری با روش جای پای اکولوژیکی (نمونه موردی: شهر کرمانشاه). مجله علمی- پژوهشی پژوهش‌های جغرافیای انسانی. دانشگاه تهران، مؤسسه جغرافیا، دورۀ 45 (2). صص 120-105. محرم‌نژاد، ناصر؛ احمدی، مهری (1385). بررسی اطلاعات آماری ترافیک تهران بر‌اساس شاخص‌های حمل و نقل پایدار شهری. هفتمین همایش مهندسی حمل و نقل و ترافیک ایران. تهران. یزدان‌پناهی، ملیسا؛ ملکی، کیمیا (1390). بررسی جایگاه حمل و نقل در توسعۀ اقتصادی پایدار شهری. اولین کنفرانس اقتصاد شهری ایران. مشهد.
Amekudzi, A., Khisty, C., and Khayesi, M (2009). Using Sustainability Footprint Model to Assess Development Impacts of Transportation Systems, Journal of Transportation Part A, Vol. 43. Pp 339-348.
Barrett, J; Cherrect, N; Birch, R (2001). Exploring the Application of Ecological Footprint to Sustainable Consumption Policy, University of York. Pp 234-247.
Bongardt, D; Schaltenberg, P (2011). Transport in green economy, Transport@giz.de, United Kingdom. Pp 1-4 . Chi, G. and Stone, B. (2005). Sustainable Transport Planning :Estimating the Ecological Footprint of Vehicle Travel in Future Years, journal of urban planning and development, Vol. 131, No. 3.
Chih-Hao Yang, Kuen-Chang Lee, Hui-Chiao Chen (2016) .() Incorporating carbon footprint with activity-based costing constraints into sustainable public transport infrastructure project decisions , Journal of Cleaner Production , Volume 133, 1 October 2016, Pages 1154–1166.
GFN–Global Footprint Network (2011) .http//:www.Footprint network.org/en/index.php Gottlib, D., Kissinger, M., Vigoda-Gadot, E., and Haim, A (2012). Analyzing the Ecological Footprint at the Institutional Scale – The Case of an Israeli high- school, journal of Ecological Indicators 18, 91–97.
Holden, E. (2004). Ecological footprints and sustainable urban form. Journal of Housing and the Built Environment. Vol. 19, No. 1, Dimensions of housing and urban sustainability (2004), pp. 91-109
McDonald G, Patterson M (2004). Ecological Footprints and Interdependencies of New Zealand Regions, Ecological Economics, , 50(1-2): 49-67.
Rees, W. E. & Wackernagel, M (1996). Urban ecological footprints: why cites cannot be sustainable and why they are a key to sustainability. Environmental Impact Assessment Review, 16, 223-248.
Simmons C., Lewis K. and Barrett J. (2000). Two feet - two approaches: a component-based model of ecological footprinting. Ecological Economics 32. pp 375-380.
Siteresources.worldbank.org/INTURBANTRANSPORT /Resources/chapter.pdf. Sukhdev. p (2009). Green economy for an urban age, Green Economy Initiative(UNEP) and chairman of the Global Markets Centre, Istanbul: pp1-5.
Tolga Ercan, Nuri Cihat Onat, Omer Tatari.()(2016) . Investigating carbon footprint reduction potential of public transportation in United States: A system dynamics approach, Journal of Cleaner Production, Volume 133. pp 1260-1276.
UNEP (2011). Towards a Green Economy: Pathways to Sustainable Development and Poverty Eradication. Wilson J, Anielski M. (2005). Ecological Footprints of Canadian Municipalities and Regions, The Canadian federation Municipalities. Retrieved from www.anilski.com.
Zhang Y. (2005). The change of Ecological Footprint and Its Effect on Sustainable Development in Beijing of China, Chinese Business Review, 4(10), pp 1-13. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 1,245 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 1,145 |
||