اخبار و اعلانات

دانشگاه سیستان و بلوچستان

آمار

تعداد نشریات26
تعداد شماره‌ها550
تعداد مقالات5,697
تعداد مشاهده مقاله7,961,971
تعداد دریافت فایل اصل مقاله5,345,994
ابراهیم زاده, دکترعیسی, کاشفی دوست, دیمن. (1397). ارزیابی پایداری منطقه ای با رویکرد اقتصاد سبز مطالعه موردی؛ شهرستان های استان آذربایجان غربی. نشریه علمی دانشگاه سیستان و بلوچستان, 8(27), 1-18. doi: 10.22111/gaij.2018.3911
دکترعیسی ابراهیم زاده; دیمن کاشفی دوست. "ارزیابی پایداری منطقه ای با رویکرد اقتصاد سبز مطالعه موردی؛ شهرستان های استان آذربایجان غربی". نشریه علمی دانشگاه سیستان و بلوچستان, 8, 27, 1397, 1-18. doi: 10.22111/gaij.2018.3911
ابراهیم زاده, دکترعیسی, کاشفی دوست, دیمن. (1397). 'ارزیابی پایداری منطقه ای با رویکرد اقتصاد سبز مطالعه موردی؛ شهرستان های استان آذربایجان غربی', نشریه علمی دانشگاه سیستان و بلوچستان, 8(27), pp. 1-18. doi: 10.22111/gaij.2018.3911
ابراهیم زاده, دکترعیسی, کاشفی دوست, دیمن. ارزیابی پایداری منطقه ای با رویکرد اقتصاد سبز مطالعه موردی؛ شهرستان های استان آذربایجان غربی. نشریه علمی دانشگاه سیستان و بلوچستان, 1397; 8(27): 1-18. doi: 10.22111/gaij.2018.3911

ارزیابی پایداری منطقه ای با رویکرد اقتصاد سبز مطالعه موردی؛ شهرستان های استان آذربایجان غربی

جغرافیا و آمایش شهری منطقه‌ای
مقاله 1، دوره 8، شماره 27، تابستان 1397، صفحه 1-18  XML اصل مقاله (1.35 MB)
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22111/gaij.2018.3911
نویسندگان
دکترعیسی ابراهیم زاده* 1؛ دیمن کاشفی دوست2
1استاد جغرافیا، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران
2دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران
چکیده
اصولاً اقتصاد سبز جایگزین مفهوم توسعه پایدار نیست، بلکه یک عنصر جدایی‌ناپذیر از سیاست‌های اقتصادی در مسیر پایداری است و می­توان گفت پیش‌زمینه لازم برای دستیابی به پایداری است؛ زیرا دربرگیرنده سه فاکتور اصلی پیشرفت یعنی توسعه اقتصادی، اجتماعی و محیطی است. از این منظر پژوهش حاضر در راستای ارزیابی پایداری منطقه­ای استان آذربایجان غربی با رویکرد اقتصاد سبز و بهره­گیری از شاخص­های این رویکرد جدید در پایداری منطقه­ای انجام‌گرفته است. با توجه به مؤلفه‌های موردبررسی، این پژوهش ازلحاظ هدف کاربردی و ازلحاظ روش‌شناسی توصیفی- تحلیلی می‌باشد. جامعه آماری برای انجام تحقیق، مسئولان، خُبرگان و کارشناسان مرتبط با موضوع در استان آذربایجان غربی بوده­اند. بدین منظور در سطح استان و برای هر شهرستان (17 شهرستان) 25 پرسشنامه و درمجموع 425 پرسشنامه توسط کارشناسان مربوطه تکمیل گردید. برای تجزیه‌وتحلیل اطلاعات از مدل‌های رادار و بارومتر پایداری اسکات آلن و همچنین آزمون­های ضریب همبستگی چندگانه، آنوا و بتا در محیط نرم‌افزار Spss استفاده‌شده است. نتایج حاصل از مدل بارومتر پایداری نشان­دهنده وضعیت پایداری متوسط استان می‌باشد. درعین‌حال آزمون رگرسیون چند متغیره رابطۀ شاخص­های اقتصاد سبز در تحقق پایداری را تأیید می­کند؛ همچنین ضریب تبیین بیانگر این مهم است که 81 درصد تغییرات متغیر وابسته توسط معیارهای مستقل تبیین می­گردد؛ بنابراین در صورت بالا رفتن میانگین هر یک از شاخص­های اقتصاد سبز در منطقه، نقش و تأثیر آن­ها در تحقق پایداری افزایش می­یابد. بطوریکه از میان شاخص­های بررسی‌شده، شاخص سلامت­محیطی و مخاطرات با مقدار بتای 637/0 بیشترین نقش و قدرت تبیین را در پیش­بینی تحقق پایداری در محدودۀ موردمطالعه داشته و شاخص خدمات­محیطی و رفاه با مقدار بتای 001/0 کمترین نقش و قدرت تأثیرگذاری را در تحقق پایداری استان آذربایجان غربی دارد.
کلیدواژه‌ها
پایداری منطقه‌ای؛ اقتصاد سبز؛ سلامت محیطی؛ استان آذربایجان غربی
مراجع
  1. براری، معصومه (1395)، توسعه پایدار در حمل و نقل شهری با رویکرد اقتصاد سبز مورد پژوهی: شهر ساری، رساله دکتری جغرافیا، دانشگاه شهید بهشتی، تهران.
  2. رمضانی قوام­آبادی، محمد حسین (1393)، اقتصاد سبز: گامی به سوی تحقق توسعه پایدار در حقوق بین الملل محیط زیست، دوفصلنامه دانشنامه­حقوق اقتصادی (دانش­و توسعه­سابق) دوره جدید، سال بیست­ویکم، شماره 6، صص 114-141
  3. محمدی ده چشمه، مصطفی و هادی علیزاده (1393)، سنجش شاخص های توسعه پایدار منطقه ای در استان آذربایجان غربی با بهره گیری از مدل تحلیل تشخیص و نشانگرهای فازی، مجله اقتصاد و توسعه منطقه ای، سال بیستم، شماره هفت، صص 76-56.
  4. یاری حصار، ارسطو؛ سیدعلی بدری؛ مهدی پورطاهری و حسنعلی فرجی سبکبار (1390)، سنجش و ارزیابی پایداری حوزه روستایی کلان‌شهر تهران، دوره 2، شماره 8 ،  صفحه 12-89.  
  5. یاری حصار، ارسطو و سهیلا باختر (1395)، ارزیابی شاخص های گردشگری پایدار روستایی از منظر جامعه محلی و گردشگران (مطالعه موردی: شهرستان نیر)، فصلنامه برنامه ریزی منطقه ای، سال ششم، شماره پیاپی 22، صص 134-121.
    1. Abrahamson, K.V., 1997, Paradigms of Sustainability, In S. Sِrlin, Ed. The road towards Sustainability, A Historical Perspective, A Sustainable Baltic Region, The Baltic University Programme, Uuppsalla University.
    2. Addanki, S. C., Venkataraman, H., 2017. Greening the economy: A review of urban sustainability measures for developing new cities. Sustainable Cities and Society, Vol. 32, pp.1–8.
    3. Avijit, G., 1998, Ecology and Development in Third World, Second Edition, London, Routledge.
    4. Axinn, G.H. & Axinn N.W., 1997, Collaboration in Rural Development, A Practioner Hand Book, London.
    5. Bergius, M., Benjaminsen, T.A., Widgren, M., 2017. Green economy, Scandinavian investments and agricultural modernization in Tanzania. J. Peasant Stud. Published online 24 Febr 2017. doi: http://dx.doi.org/10.1080/03066150.2016.1260554
    6. Clark, W.C., 1989, Managing Planet Earth, Scientific American, 261, PP. 47-54.
    7. D'Amato, D.,  Droste, N., Allen ,B., Kettunen M., L€ahtinen, K., Korhonen, J., Leskinen, P., Matthies, B.D., Toppinen, A. 2017, Green, circular, bio economy: A comparative analysis of sustainability Avenues, Journal of Cleaner Production, vol. 168, ppt 716-734.
    8. Daniel, E. Orenstein and Dalit Shach-Pinsley, (2017). A Comparative Framework for Assessing Sustainability Initiatives at the Regional Scale, World Development Vol. 98, pp. 245–256, 2017 0305-750X/ 2017 Elsevier Ltd. All rights reserved.
    9. Diyar, S., Akparova., A, Toktabayev, A., Tyutunnikova, M., 2014, Green Economy - Innovation-Based Development of Kazakhstan, Procedia - Social and Behavioral Sciences 140,pp. 695 – 699.
    10. Dobie, P., 2004, Models for National Strategies: Building Capacity for Sustainable Development, Development Policy Journal, Vol. 1, and Special Issue: Capacity for Sustainable Development.
    11. Escap, 1996, Showing the Way: Methodologies for Successful Rural Poverty Alleviation Projects, Bangkok.
    12. Garud, R., Gehman, J., 2012. Metatheoretical perspectives on sustainability journeys: evolutionary, relational and durational. Res. Pol. 41, 980-995.
    13. GIZ and ICLEI. (2012). Discussion paper: Green urban economy – Conceptual basis andcourses for action.
    14. Green Economy Report (2010). A preview. UNEP, 2010.
    15. Green Growth Leaders (2011). Shaping the Green Growth Economy. A Review of the Public Debate and the Prospects for Green Growth. Copenhagen.
    16. Gunlley, S.(2007).Mapping sustainable development as a contested concept.
      Local Environment 12 (3), 259–278.
http://www.balticuniv.uu.se/index.php/teaching-materials/819-a-sustainable-baltic-region.

  1. Kasztelan, A,. 2017. Green Growth, Green Economy and  sustainable development: terminological and relational discourse. Prague Economic Papers, vol. 26, pp. 487–499.
  2. Lee, K.N. & Greed, 1993, Scale Mismatch and Learning, Ecological Application, 3, PP. 560-564.
  3. Loiseau, E., Saikku, L., Antikainen, R., Droste, N., Hansjürgens, B., Pitkanen, K.,  Leskinen, P., Kuikman, P., Thomsen, M. 2016. Green economy and related concepts: An overview Journal of Cleaner Production 139 (2016) 361-371.
  4. Markard, J., Raven, R., Truffer, B., 2012. Sustainability transitions: an emerging field of research and its prospects. Res. Pol. 41, 955e967.
  5. Mostafavi, Mohsen, (2010), Ecological Urbanism, Harvard University Graduate School of Design, Lars Muller Publishers. Munier, Nolberto, (2005), Introduction to Sustainability: Road to a Better Future, The Netherlands: Springer.
  6. OECD, 2011. Towards Green Growth. OECD Publishing. http://dx.doi.org/10.1787/ 9789264111318-en.
  7. OECD. 2012. Green growth and developing countries: A summary for policymakers. Paris: OECD
  8. Overton, J., 1999, Strategies for Sustainable Development: Experiences from the Pacific, Zed Book, London.
  9. Prescott-Allen, R.(1995): Assessing Rural Sustainability, International Union For Conservation Of Nature And Natural Resources - World Conservation Union.
  10. Schlör, H., Hake, J. Fr., Fischer, W., 2014, Integrated Sustainability Assessment of Climate Impact, Land, Energy and Water Use in Germany against the Background of the UN Green Economy Model and Germany’s Sustainability Strategy, Energy Procedia, vol. 61, pp.1 – 4.
  11. Tanguay, G., 2010, Measuring the Sustainability of Cities: An Analysis of the Use of Local Indicators, Ecological Indicators, Vol. 10, PP. 407–418.
  12. Umana, A., 2002, Generating Capacity for Sustainable Development: Lessons and Challenges, Choices, June 2002. Environmentally Sustainable Development Group Leader, UNDP, (www.undp.org).
  13. UNESCAP (2012). Green Growth, Resources and Resilience. Environmental Sustainability in Asia and the Pacific. Bangkok. ISBN 978-92-1-120635-7.
  14. United Nations Environment Program (UNEP), 2011. Towards a Green Economy: Pathways to Sustainable Development and Poverty Eradication. UNEP/GRID, Arendal, Nairobi/Arendal.
  15. Uphoff, 1991, Fitting Projects to People in Cernea, M.M. (Ed) Putting People, First: Sociological Variables in Rural Development, New York and Oxford University Press.
  16. Verreault, L., (2011). L’émergence de l’économie verte: quel rôle pour les
    acteurs publics?, ENAP.
  17. Winograd, M., 2010, Sustainable Development Indicators for Decision Making: Concepts, Methods, Definition and, International Centre for Tropical Agriculture (CIAT), Cali, Colombia
  18. Wong, C,(2006): Indicator for Urban And Regional Planning, The Interplay of Policy and Methods, Routledge publisher, London and new York, p90.
  19. World Bank. 2012. Inclusive Green growth: The pathway to sustainable development. Washington, DC: World Bank.
آمار
تعداد مشاهده مقاله: 677
تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 1,674


Contact Us | Help & Support | Site Map

Journal Management System. Designed by sinaweb.