اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 32 |
| تعداد شمارهها | 735 |
| تعداد مقالات | 7,132 |
| تعداد مشاهده مقاله | 11,584,979 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 7,938,100 |
تحلیل مولفه های کاربردی دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران درهند | ||
| مطالعات شبه قاره | ||
| مقاله 1، دوره 16، شماره 47، مهر 1403، صفحه 9-28 اصل مقاله (792.71 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22111/jsr.2023.45881.2361 | ||
| نویسندگان | ||
| سید جواد احمدی1؛ حسن خداوردی* 2؛ گارینه کشیشیان سیرکی3 | ||
| 1دانشجوی گروه علوم سیاسی، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران. | ||
| 2استادیارگروه علوم سیاسی و روابط بین الملل،واحد تهران جنوب،دانشگاه آزاد اسلامی،تهران،ایران (نویسنده مسئول) | ||
| 3دانشیار گروه علوم سیاسی و روابط بین الملل، واحد تهران جنوب،دانشگاه آزاد اسلامی،تهران،ایران | ||
| چکیده | ||
| دیپلماسی فرهنگی آن بخشی از دیپلماسی است که پیگیر توسعۀ مناسبات بینالمللی و بینالدولی از دریچۀ فرهنگ، هنر و مؤلفههای تمدنساز است. جمهوری اسلامی ایران با دارا بودن مؤلفههای فرهنگی، تمدنی، دینی و اشتراکات فراوان قادر به نقشآفرینی فعالتر در حوزۀ دیپلماسی فرهنگی در هند است. در این پژوهش کاربردی سعی میشود با استفاده از مهمترین آثار و منابع کتابخانهای دردسترس به روش توصیفی-تحلیلی بهدنبال پاسخ به این پرسش باشد که مؤلفههای کاربردی دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در هند کدام است؟ فرضیۀ این پژوهش عبارت از این است که مؤلفههای دینی-ارزشی، فرهنگی-هنری و تمدنی-هنجاری میتواند با توجه به روابط فرهنگی و تمدنی چندهزارساله، وجود جامعۀ گستردۀ مسلمان، حضور هشتصدسالۀ زبان و ادبیات فارسی و شخصیتهای فرهنگی و ادبی مشترک، به ارتقای قدرت نرم و دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران کمک شایانی کنند؛ بنابراین پژوهش حاضر از منظر نظریۀ سازهانگاری به تحلیل موضوع خواهد پرداخت. | ||
| کلیدواژهها | ||
| "دیپلماسی فرهنگی"؛ "قدرت نرم"؛ "فرهنگ"؛ "تمدن"؛ "روابط فرهنگی" | ||
| مراجع | ||
|
آشنا، حسامالدین. (1383). فرهنگ، ارتباطات و سیاست خارجی، ارائۀ مدلی برای دیپلماسی عمومی، فصلنامۀ دانش سیاسی، 21: 263-227.
آشوری، داریوش. (1391). دانشنامۀ سیاسی، 21، تهران: مروارید.
آقامحمدی، ابراهیم. (1390). چهارچوب تحلیلی ساختار–کارگزاردر سیاست خارجی ایران، پژوهشنامۀ علوم سیاسی، 6(4): 7-40.
احمدی دهکاء، ریحانه. (1397). اصول دیپلماسی فرهنگی و جایگاه آن در سیاست خارجی کشورها، تهران: ادیبان روز.
اژدری، لیلا؛ فرهنگی، علیاکبر؛ صالحی امیری، سید رضا؛ سلطانیفر، محمد. (1396). مدل دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، مطالعات فرهنگ-ارتباطات، 18(36): 102-67.
ایزدی، جهانبخش. (1396). دیپلماسی و سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، تهران: ابرار معاصر.
بیکی، مهدی. (1389). قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران مطالعۀ موردی لبنان، تهران: نشر دانشگاه امام صادق.
پارما، ایندرجیت؛ کاکس، مایکل. (1390). قدرت نرم و سیاست خارجی ایالات متحده، ترجمۀ علیرضا طیب، تهران: پژوهشکدۀ مطالعات راهبردی.
پرغو، محمدعلی. (1401). نحوه و علل گسترش تشیع در هند (از قرن هفتم تا دهم هجری قمری)، مطالعات شبهقاره، 14(43): 70-57.
پوراحمدی، حسین. (1389). قدرت نرم و سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، قم: بوستان کتاب.
حاجیانی، ابراهیم؛ ایرانشاهی، حامد. (1393). درآمدی بر دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، تهران: ابرار معاصر.
حجازی، سید امین. (1400). فرهنگ راهبردی و سیاست خارجی ایران، تهران: پژوهشکدۀ مطالعات راهبردی.
حسنخانی، محمد. (1386). نقش فرهنگ و ابزارهای فرهنگی در طراحی و پیشبرد دیپلماسی، با تأکید بر سیاست خارجی ایلات متحدۀ آمریکا، مجموعه مقالات همایش ارتباطات بین فرهنگی و سیاست خارجی رویکرد ایرانی، تهران: الهدی.
حقیقی، رضا. (1387). فرهنگ دیپلماسی در آئینۀ سیاستها و دیپلماسی فرهنگی اتحادیۀ اروپا در قبال جمهوری اسلامی ایران، تهران: الهدی.
دبیری، محمدرضا. (1384). دیپلماسی کاربردی و رویههای دیپلماتیک، تهران: انتشارات وزارت خارجه.
دهشیری، محمدرضا. (1393). دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، تهران: کتیبه.
دهقانی فیروزآبادی، سید جلال. (1389). دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در منطقۀ خلیج فارس، فصلنامۀ سیاست، 40(4)، 122-103.
ذوالعین، پرویز. (1381). آداب تشریفات و دیپلماتیک، تهران: میزان.
ذوالفقاری، مهدی؛ دشتی، فرزانه. (1397). مؤلفهها و ظرفیتهای قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران در دیپلماسی فرهنگی، مطالعات قدرت نرم، 8(19): 154-127.
رجبی، محمد؛ عصاری، احمدرضا. (1400). منابع، اهداف و ابزارهای دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، مطالعات قدرت نرم، 11(2): 123-105.
رشادتجو، حمیده؛ عباس رشیدی، میلاد. (1391). نقش رسانه در دیپلماسی فرهنگی از دیدگاه اساتید حوزۀ ارتباطات، مدیریت امور فرهنگی و علوم سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، مجلۀ مدیریت فرهنگی، 6(18): 1-22.
رضایی، علیاکبر؛ زهرهای، محمدعلی. (1390). دیپلماسی فرهنگی: نقش فرهنگ در سیاست خارجی و ارائۀ مدل راهبردی، تهران: جامعهشناسان.
ستوده آرانی، محمد. (1381). رابطۀ ساختار-کارگزار: چارچوبی برای مطالعۀ تحول سیاست خارجی ایران، فصلنامۀ سیاست خارجی، 16(1): 1-32.
سلطانی، آرش؛ متقی دستنایی، افشین؛ سیمبر، رضا. (1401). بنیانهای ژئوپلیتیکی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران با ترکیه از دیدگاه سازهانگاری، برنامهریزی منطقهای، 12(45): 122-109.
سلطانیفر، محمد. (1380). تعامل با جهانیشدن، فصلنامۀ پژوهشهای ارتباطی، 25.
سلیمانیپور لک، فاطمه. (1392). قدرت نرم در استراتژی خاورمیانهای آمریکا، تهران: پژوهشکدۀ مطالعات راهبردی.
سلیمی، حسین. (1383). فرهنگگرایی جهانیشدن و حقوق بشر، تهران: انتشارات وزارت خارجه.
سیمبر، رضا؛ مقیمی، احمدعلی. (1394). منافع ملی و شاخصهای دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، سیاست جهانی، 4(1): 38-7.
صالحی امیری، سید رضا؛ محمدی، سعید. (1389). دیپلماسی فرهنگی، تهران: ققنوس.
فرزین، سامان؛ مرادزاده میرزائی، سعیده. (1400). پیوند فرهنگی ایران و هند؛ رد پای معماران ایرانی در ساخت باغهای تاریخی کشمیر، مطالعات شبهقاره، 13(41): 250-235.
قوام ، سید عبدالعلی. (1390). اصول سیاست خارجی و سیاست بینالملل، تهران: سمت.
کشاورز شکری، عباس؛ بیات، محسن؛ بخشنده، خاطره. (1392). دیپلماسی فرهنگی ایران در خاورمیانه؛ تحول ارتباطات و لزوم کاربرد ابزارهای نوین، مطالعات فرهنگ-ارتباطات، 14(23): 29-7.
کیا پاشا، عبدالعلی؛ جعفری پایبندی، سید فرشید؛ عیوضزاده اردبیلی، حسن؛ پرتوی، اصغر. (1400). اهمیت و جایگاه نقش هویت در توسعۀ روابط جمهوری اسلامی ایران با منطقۀ آسیای میانه براساس رهیافت سازهانگاری، فصلنامۀ پژوهشهای سیاسی و بینالمللی، 12(47): 247-225.
گیلبوا، ایتان. (1388). ارتباطات جهانی و سیاست خارجی، ترجمۀ حسامالدین آشنا و محمدصادق اسماعیلی، تهران: دانشگاه امام صادق(ع).
محمدی، محسن؛ مهدوی، غلامرضا. (1397). تحلیل و بررسی اثرگذاری انقلاب اسلامی بر شیعیان هند، مطالعات انقلاب اسلامی، 15(53): 42-23.
مشیرزاده، حمیرا. (1386). تحلیل سیاست خارجی ایران از منظر سازهانگاری، تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بینالمللی.
مشیرزاده، حمیرا. (1395). تحول در نظریههای روابط بینالملل، تهران: سمت.
هرسیج، حسین؛ تویسرکانی، مجتبی. (1389). تأثیر مؤلفههای هویتساز ایرانی بر قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران، تحقیقات فرهنگی ایران، 3(9): 180-151.
Alkatheeri, A.R., Khan, M. (2019). A Perspective on Saudi Soft Power and Cultural Diplomacy, Global Social Sciences Review, Vol. IV, No. II, 20-26.
Ang,ien, I., Yudhishthir, R., Mar, P. (2015). Cultural diplomacy: beyond the national interest? International Journal of Cultural Policy, Vol. 21, No. 4, 365–381, http://dx. doi. org/10. 1080/10286632. 2015. 1042474
Baylis, J., Smith, S., Owens, P. (2017). The globalization of world politics: An introduction to international relations. Oxford University Press.
Becard, D.S.R., & Menechelli Filho, P. (2019). Chinese Cultural Diplomacy: instruments in China’s strategy for international insertion in the 21st Century, Rev. Bras. Polít. Int., 62(1),1-20.
Gil, J. (2015). China’s cultural projection: a discussion of the Confucius Institutes. China: An International Journal, 13(1) 200-226.
Hartig, F. (2016). How China understands public diplomacy: the importance of national image for national interests, International Studies, 18(4), 655-680.
Jung, H. (2019). The Evolution of Social Constructivism in Political Science: Past to Present, journals. sagepub. com/home/sgo,1-10.
Kegley W, C. (1991). American Foreign Policy Pattern and Process. NY, St. Martin press.
Kim, H. (2017). Bridging the Theoretical Gap between Public Diplomacy and Cultural Diplomacy, The Korean Journal of International Studies, 15(2), 293-326.
Kong, D. (2015). Maging China: China’s cultural diplomacy through loan exhibitions toBritish museums. (thesis PhD in philosophy, School of Museum Studies University of Leicester).
Melissen, J, ed. (2013). Public Diplomacy. In Pauline Kerr and Geoffrey Wiseman eds., Diplomacy in a Globalizing World: Theories and Practices. Oxford, UK: Oxford University Press, 192-208.
Price R.M. & Reus-Smit. C. (2008). Dangerous Liasons? Critical International Theory and Constuctivism, European Journal of International relation, 4(3): 256- 61.
Sweet, D.L. (2017). The art of winning hearts and minds: explaining divergent outcomes of Confucius Institutes in the US. (Thesis PhD in philosophy, Department of Political Science, George Mason University).
Thussu, D. K. (2018). Globalization of the Chinese Media: the global context, In China’s media go global, edited by D. K. Thussu, H. Burgh, and A. Shi. London: Routledge.
Zamorano, M. M. (2016). Reframing Cultural Diplomacy: The Instrumentaliza-tion of Culture under the Soft Power Theory, Culture Unbound, Vol 8, 166-186. Published by Linköping University Electronic Press.
Zhang, G. (2017). Research outline for China’s cultural soft power. Singapura: Springer. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 325 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 133 |
||